Kördüğüm

Kördüğüm düşünceler yine kara gecelerde çırpınıyor, 

Hırçın rüzgarlar camları döverken haykırıyor çaresizliği,

Ellerde toprak kokusu var, uğultusu dinmeyen ağrılar,

Sitemler göğe yükseliyor feryatlar eşliğinde...

Kim bilir

Bulutun özlemi de belki yeryüzünde yürüyebilmekti, kim bilir engin ufuklarda süzülmenin yalnızlığını...

Çocuk

Küçük elleri nemli toprakta dolaşıyordu,

Masum yüzünde mutluluğun tatlı izleri vardı,

Ne zamanın farkındaydı ne de bulunduğu yerin

O sadece kumdan bir kale yapma derdindeydi.

Bir çocuğun mutluluğu her şeyden üstündür.

Ne oldu

Ne çok şiddet var şu zamanda,

Ne çok olumsuzluk dolanıyor etrafımızda,

Ne oldu bize, ne oldu sevgi dolu yüreklere,

İnsanlığımıza, hoşgörümüze ne oldu... 

Üzüntü

Ayaklar yine yorgun,

Yine yollar ağır bugün,

Yelkovan akrebin peşinde,

Kötülük yine hiç durmuyor.

Gözler nemli, kalpler üzgün yine...

Eskiden

Kâğıttan uçaklar yapardık bir zamanlar

Kirli dünyanın farkında olmadığımız,

Saf duygularla peşinden koştuğumuz,

Kanatlarına umutları yüklediğimiz uçaklar.