Bazı şeylere yüklediğimiz saçma anlamları hak ettikleri yere taşıyabilseydik eğer daha mı güzel olurdu ve daha rahat mı yaşardık acaba ?
İnsan; zaman zaman umarım doğru şeyi yapmışımdır dediği olaylarla karşılaşıyor. Çelişki de kaldığı durumlarda kendi başına bir anlamı yokmuş gibi duran ama soru cümlelerinin başına getirip kendine sorduğu o "acaba" lara cevap arıyor istemeden.
Dürüst olmak gerekirse kimse yanlışını bir çırpıda kabullenmiyor... Her zaman kendine haklılık payı çıkaracak unsurları da hemen görmeye başlıyor ve her şeyin olması gerektiği, hatta bundan iyisi olmayacağı şeklini kendine benimsetiyor... Bu bir nevi ruhumuzu kendi kendimize terapiye sokmak gibi sanki. :)
Huzur; bir nebze haklılıklar, sorun teşkil edecek her şeyi bir kenara itme, bir nebze yaşanan hayatın dinginliği değil midir ? En ufak tereddütlere yol açacak durumların tedirginliklerini yaşamaktansa vaz geçtiğimiz onca şeye ne demeli...? Bazen yeni bir işin riskleri, cesaret edemediğimiz farklı bir yolculuk, kimsenin bilmediği gizli bahçenin keşfedilme durumu... neleri geride bırakıyoruz huzur adına nelerden vazgeçiyoruz düşünsenize... Her şey istediğimiz gibi olmayınca hele, soğuyoruz en önemlilerimize değer versekte...
Ben; akla gelen acabaları atlatıp, konuyu dağıtmadan devam edeyim...
İnsan yapılan eylemin akabinde iyi yaptığını, hatta başkalarının da aynı durumda aynı şeyi yapacağını umarak vicdanının sesini dinlediğine ikna eder kendini... İkna ettiği bu durumdan bir ödül bir takdir görmeyi de beklemez üstelik.
Yaşadığımız bu dünya, bu evren; yaptıklarımızın bizim için doğru mu, değil mi diye müzakeresini yapmaz ve bunu bize de söylemez. Attığın bir adımın, dikdiğin bir tohumun, hatta taktığın bir vidanın bile ilerde bu evren için bir katkısı olmuş mudur bilemezsin. Günü kurtarmanın belki ilerde kurtulmasa daha faydalı olmayacağını da kimse bilemez, kimse de inkar edemez. Sadece nesneler için de değil bu...
Bu dokunuş, bu hissiyat çevrenle de alakalı...
Bir cümle bir bakış, bir gülüş, bir dokunuş belki de... Önemli olan işe yarayacağını bilmesen bile bir şekilde yardım etmektir. Sen kendini iyi hissetmiyor olsan da bir başkasının hayatı daha iyi olabilir... Bir başkasının üzerinde ki etkini hiç bir zaman bilemezsin. Belki söylediğin bir cümle onun hiç bir zaman aklından çıkmayacaktır, belki bir iyilik bir şekilde teselli etmiştir, cesaret vermiştir, söylediğin bişey harekete geçirmiştir veya durdurmuştur... Hiç bir zaman bilememek de önemli değil önemli olan denemek, önemli olan vazgeçmemek...
Bir çiçeğe gerektiği şartları sağlayıp suladığında yine de büyümüyorsa bırakmalı, belki büyümemeli o, belki evrenin bir planı vardır bu konuda... Olması gereken budur, o yüzden yargılamamalı...
Bazı şeyleri akışına bırakmak daha az zarar verecektir bu evrene de bize de...
Sevgilerimle...
Uyanık.