Uyanık

 

    Geceden uyanan telaşlı düşünceler hangimizin kahvaltı masasına uğramıyor ki ? Hiç olmadık bir zamanda, akla ve mantığa aykırı saçma sapan kurgularla sanki korku filmlerinden bir sahne gibi hortluyor sessizlikte. Pervasızca soğukkanlı adımlarla gelerek gecenin spot ışıklarına takılıyor... Nöbet kulesinde ki askerlerin parolasını hiçe sayarak dalıyor destursuzca içeri.

    Ah be keşke İstanbul da oysaydım diyorum gözlerimi zorla kapatmaya çalışırken. İşte o zaman gözlerimi alabildiğime açar, soluğu Büyükçekmece'nin sahilinde alırdım.  Yüzüme dokunan serin Marmara esintisini hisseder derin derim içime çektiğim yosunlu deniz kokusunda hayallere merdiven dayardım. Hele hele dolunay olmaya görsün işte o zaman içimde bahar coşkuları yaşanır resmen. Gözlerimle yakamozlarında sörf yapar ufuk çizgisinden dünyadan uzaklaşır giderdim... Şimdilerde ise gözlerimi açmamayı yeğliyorum gecenin bilmediğim saatinde. Ama biliyorum ki tül perdenin yansımaları duvarda gerçek bir resim oluşturuyor sokak lambalarından içeri süzülen ışıklarla. Uzak doğu filmlerinden bir sahne gibi geliyor çoğunlukla duvarda ki bu yansımalar. Bazı günler daha gece başlamamış hava karanlık iken mahallenin boş alanından fırlatılan havai fişeklerin renkleriyle parlasa da ben bu naturel görüntüyü her zaman sevmişimdir açıkçası. 

    Gözlerimi kapatmaya, düşüncelerimi durgun sular altında tutmaya çalışıyorum. Bir ara koyunları saymanın mantıklı yanını düşünmedim de değil ama biliyorum ki gözlerimi kapatmaya zorlayamazsam yine kalkacağım ayağa. Sonrası zaten bilindik durum... Kahve kupasının üzerinde oynaşan buharı balkonda sergileyeceğim yıldızlara. Gece yine uzun olacak ve aklıma geçmişten binlerce anı koşturacak atlı süvarilerle... Sıkıyorum gözlerimi küçük bir çocuğun karanlıktan korkan şeklini yansıtıyorum alacalar içerisinde görünen tavana. Oda sessiz olsa da uzaklardan bir yerlerden bir siren sesi süzülüyor açık pencerenin aralığından. Kiminin uykusu kiminin hüznüne karışıyor gerçekle uyku alemi karşı karşıya. Zaman her ikisine aynı oranda hükmediyor. Uyuyanda alıyor hayattan nasibini, uyumayanda ve kaybolan saniyeler diğerlerine katılıyor sessizce...

Uyanık.

Yanlış

 

    Hani derler ya ne kadar bilirseniz bilin ne kadar anlatsanız anlatın önemli olan karşınızdakinin sizi ne kadar anlayabiliyor, ne kadarını kavrayabiliyor olduğudur. Hatta ne anlamak istiyor ise onu anlıyor anlattığınıza bakmıyor bile doğruluğunu geçtim... Bazen yırtınıyorsun, kendini izah ederken ama anlıyorsun ki gereksiz hareketlere girip strese gerek yokmuş. Hayat öyle bir hale gelmiş ki çoğunlukla insanlar iki kere ikinin kaç ettiğiyle ilgilenmiyor artık. Hiç uğraştırmadan lafı dolandırmadan kaç olmasını istediğini sormak lazım en azından gereksiz zaman kaybından gereksiz uğraşlardan kurtulmalı derim. Bir de anlamamasını geçtim yanlış anlaması yok mu eyvah eyvah çık işin içinden çıkabilirsen... Yıllarca bunun acı sonuçlarıyla karşılaştım çevremde ki insanlarla. Sevdiklerim olmasa takmam bu kadar kafaya çeker giderim de içime dokunan kıramayacağı insanlar olunca iş değişiyor maalesef...

Devam edecek...

Uyanık.