Huzur içinde olmalı insan, kendine yalan yanlış bahaneler üretmediği anlar olmalı. Aynaya baktığın zaman gerçekleri paylaşabilmeli benliğiyle ve yüzünü görebilmeli tüm netliğiyle.
Maskesiz olmalı çevresine ve hatta kendine dahi iki yüzlü davranmayacak kadar dürüst olabilmeli insan. İki yüzlü olmadığı kadar ruhuna da sadık olabilmeli ve bu bilinci taşıyabilmeli.
Gülebilmeli, samimi resimler de sahte poz vermeden içide gülmeli, ruhuda neşeli olmalı kıpır kıpır.
Önce kendi içinde inanmalı kendine sonra çevresine saçmalı neşesini, huzurunu, mutluluğunu. Kendi beğenmeli önce giydiklerini, neşesini aktarmalı kıyafetlerine yakıştırmalı, hoşlanmalı renklerinde mutluluğu yakalamalı en safından.
Geride kalanları unutmamalı aklının bir yerinde rahmetle anmalı sevdiklerinin ve sevgisini beslemeli, yad etmeli gidenlerini. Güldü mü gülüşünden mutlu olan dostları da olmalı elbet. Başı sıkıştığında, dertlendiğinde yanına koşacak, sebepsiz ve bahanesiz yanında kalacak dostları olmalı insanın. Vefa ya sırt çevirmemeli dostlarına sevdiklerine canını hiç düşünmeden verebilmeli insan.
Sorduğu sorunun cevabını alamasa da sorabilme gücünü bulmalı insan, cevapların ağırlığında ezilmeden. Bazen cevaba bile gerek duymamalı boşta kalan sorularının gidişine bakarken.
Herşey mükemmel değil elbet eksiklikler hep olacaktır, varsın olsun hayatında mutluluğuna gölge düşürmesin bu nedenler. Ellerini, ayaklarını, aklını kullanmalı özgürlüğün en önemli kanıtına şükretmeli. Ya onlar olmasalardı ya o onların farklında olmasaydı ...
Sahip olmalı, hiç istemediği kadar istemeli kendisine mutluluk veren herşeyi. Sahip kalmalı sonuna kadar mücadeleci olmalı kalbini saranı ucundan değil tuttu mu bırakmamalı tutanıda yormamalı insan...
Sevmeyi bilmeli insan, yaşadığının farkına varmak için. Evini, işini, yolunu kalemini sevmeli, sevgiyi her yerde bulmalı. Bir şarkıda, bir kitapda bir kuşun kanatlarında bulmalı, baktığı, gördüğü her yerde hayatına anlam katmalı insan.
Sevdiği kadar yaşamalı, yaşadığı kadar sevmeli insan...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder