Merhaba

Merhaba... Belki zamanla belki bir anda bu içimde tezahür etmiş durumdan uzak kalmanın çoğunlukla mümkünatı olmuyor. Hani karşında gördüğünde gözlerini kaçırırsın görmemek için oysa hayalinden kaçıramıyorsun bir türlü... Sesini duysan kulaklarını tıkamak gibi olmuyor içten içe gelen ses dalgaları. Hafızana işlemiş burnunda tüten o sabun kokusu her esintiyle ciğerlerine doluyor sanki. Tüm duyu organlarını kendine esir etmiş kurtulamadığın prangalara boyun eğmişsin gibi. Olan; olması gerektiği gibi mi, yoksa olmuşla yetinmek mi gerekli ? Olmaması gereken depremin arkçı şoklarıyla baş edemez gibi tedirgin yaşamak mı elzem şimdi... Ne bileyim nedir, ne değildir meçhullerle gizli... Bir an Raif efendinin utangaç haliyle baktığı Andreasa ya saniyenin onda birinde gördüğü o sıcak o dost bakışı tasvir edişi geldi. Ne içten bir selamlama, ne samimi duygular, ne kadar doğal bir izahat... Her defasında yeniden okuyormuşcasına tüylerim diken diken olur... Bunun bende ki tezahürü ancak bu kadardır. Selametle... Uyanık.