Yol

Ne gitmeye zaman ne gelmeye imkan oluyor her ne kadar gelecek olmasa da gözler yollarda...

Uyanık.

Tebessüm

Durgun su üzerinde yansıyan parçalı bulutların sessizliği...

Herşeye meydan okuyan bir tebessüm var ellili yaşlara gelmiş yüzümde. Ufak ufak dokunuyor sonbahar rüzgarları kısılmış göz kapaklarıma.

Şuan mutluyum...

Bulunduğum anın hissiyatını yaşıyorum bilmem kaçıncı bin saniyenin eşliğinde...

Dünü, dünleri ve daha bilmediğin geçmiş zamanın kadranını kaç bin kez durdurmak istediğimi anlatamam...

Hatta özlemle geriye almayı...

Ne çok milyon şey geçiyor aklımdan anlatamam...

Oysa ne çok isterdim bunu...

Belkiler, keşkeler, ahlar, vahlar ve daha niceleri...

Daha önce seyrettiğim bir kısa film geldi aklıma.

Seni affetmemin sebebi mükemmel değilsin diyordu. Ve üzerine basa basa 

Sen mükemmel değilsin... diye yeniliyordu birkaç defa.

Elbette bende öyle...

Hiç bir insan mükemmel değildir.

Yüzünde rüzgarın dolaştığı, tebessüm etse de gülmeyen adam bile.

Kusurlarımızı biz seçemeyiz. Nefes almak gibi bütünleşmiş bünyemizde.

Onlar bizim parçamız ve onlarla yaşamak zorundayız çaresizce.

Neyse ki arkadaşlarımızı seçebiliyoruz. Dostlarımızı, kalbimizi paylaştıklarımızı...

Kimi yakın kimi uzakta olsa bile.

Uyanık.

89 /13

Mecburi yolları adımlıyoruz yine,
Sabaha uyanan güneşin eşliğinde,
Düşlediğimiz başka diyarlara giderken,
Bir miktar hasreti bırakıyoruz geride...
...
Yine hüzün de olsa biraz içimizde,
Kalbimizi örtenlerin sevinci var ilerde...

Uyanık.

No Time To Die

https://music.youtube.com/watch?v=0oAAlssVwEw&feature=share

Son

Hiç bir son kaçınılmaz olmadığı gibi hiç birisi de aynı değildir...

Benzerlikler gösterse de birçok tanımlama benzerlik göstermez, göstermeyecektir de... 

Uyanık.

Anlar

    Olmazdı,,, Olmayacaktı, olmamalıydı...

Olmaz olmazdı ya o bile oyalanmıştı zamana, o bile olmayacağına ikna olmamıştı...

Günlerin, mevsimlerin, hayallerin değiştiği zamandayız,

Renklerin bile sözünde durmadığı,

Güllerin artık eskisi gibi kokmadığı,

Uçurtmaların rüzgara inanmadığı zamanlardayız,,,

Yaşamın son bulmadığı ama nefes almaya gerek kalmayan anlardayız...

Uyanık.

Kalem

Dört duvar arası sessiz halim dinecek, Kırdığım kalemin parçaları yerlerde, Son değil, nokta hiç değil bu yazı, Derin anlamı kalacak sadece bende... Uyanık.

Bazen

Akıl sır ermiyor yüreğin işine ve açıklaması da olmuyor,,, kendi halinde dilediğinin peşinden gidebiliyor bazen...

Uyanık.

Taze gün

    Saatleri adımlıyor düşüncelerim, dışarda ki kof sessizliğe inat kulaklığımdan duyduğum kanun sesinin büyüleyici sesiyle beraber yine her zaman ki gibi kilometrelerce yol kat edeceğim biliyorum, Kendi itiraflarımı yine kendime olağanca saf bir şekilde yapacağım. Her bir yüzümü karılaştıracağım birbiriyle. Sakladıklarım da olacak kendi gizli bahçemde, saklamaya gerek görmediklerimde...

     Gülüyorum,,, ama sadece gözlerimle,,, kahkahalar peşi sıra yuvarlanıyor,,, oysa rüzgarsız bir günde hiç varlık göstermeyen bir göl kadar durgun içim. Hala başarabildiğim seviyede hissiyatsız halimi saklıyorum olabildiğince çevreme. Ne bir kazanım ne bir kayıp söz konusu bende...
     Bu sefer kendime gülüyorum; olabildiğince sırıtarak sanki tüm dünyayı bu gülüşle sararcasına coşkulu görünüyorum. Saklıyorum içimi kimse görmeden yine kimse sezmeden... Oysa hayalimde güldüğümü, aslında somurtan içimi, yüzüme de yansıttığımı itiraf ediyorum nihayet tüm samimiyetimle. Belki de gülmenin tanımını yeniden gözden geçirmem gerekiyor bu günlerde...
     Mevsimin ilk baharını gösteren takvimler, dışarda ki havanın yanılsamasında,,, soğuktan üşümüş ellerimi montumun yakalarını düzeltmeleri için boynuma yönlendiriyorum ve ardına ceplerime sokuşturuyorum. Derin bir nefes ciğerlerimde kutupların etkisini gösteriyor. Her bir telden çıkan sesin kulağımdan geçerek ruhumun katmanlarına dokunduğunu hissediyorum adeta. Oysa çevremde bundan bihaber o kadar fazla kişi var ki... Paylaşmak da istemiyorum kendi durgun düşüncelerimin arşa çıkan haykırışlarını...

     Birkaç adım daha atıp beton zeminden toprağa iniyorum. Islak zemin bir miktar alıyor beni içine ama aldırmıyorum. Dışardan hafif esen rüzgarın ağaçlarda ki sesini duyanlar, dinlediğim konserden habersiz izliyorlardır beni. Şuan bunu kafama takıp önemseyecek ve irademin yerli yersiz söz dinlemediği zamanlardan biri olmadığını da biliyorum... Kendi halimde uzun bir müddet yaşanmışları, yaşananları gözlerim ufka bakarken düşünüyorum. Biraz huzur, biraz mutluluk takviyesi iyi oluyor böyle günün belli zamanlarında,,, Allah sağlık sıhhat verdiği müddetçe böyle anların oluşmasına da devam edeceğim.
     

Tavsiyemdir, Sevgilerimle...

Uyanık.

Aura

Bazen kendi kendimize aldığımız kararların sadece bizi etkilemekle kalmayacağını anlamamız gerekir. Oysa bir elin parmakları arasında olan etkileşimin göz ardı edilemez bir bağ teşkil ettiğini ancak o bağ kaybolduğunda görebiliyoruz. Bu; hissiyat, maneviyat artık adı her neyse diyeceğimiz görünmez enerjinin aurası gibi... Bizi biz eden ne varsa sadece bize ait değildir ve bu dünyada en ufak bir kum zerreciğinin bile bir oluşum amacı mutlaka vardır... Uyanık.

Kar

Yığınla kar var mevsimin son deminde,

Yüzüme, gözüme, gönlüme işleyen soğuk, 

Bir tutam güneş sarılıyor titrek bedenime, 

Dalgalar neşeli, dalgalar huzur ve ahenkle... 

Uyanık.

Üstad

Reşat Nuri Güntekin'in bir sözünü okudum. Basit, kolay izahı anlaşılır cümle yapısı diye geçiştirdim önce ama sonra; dokunduğu kelimeleri düşündüm ve ardına defalarca okudum.. Anlamadığımdan değil elbet her defasında tüylerimi diken diken eden anlatılmak istenen o naif anı yaşamak istedim. Müthiş kelimelerin birikimi ve topyekün içe dokunuş gerçekten büyük bir haz yaşadım. Büyüksün üstad sonsuz teşekkürler. Uyanık.

Hayat

Ufak bir yazıda hayatı, mutluluğu, huzuru özetlemek de mümkü,,, Yaşantılar; onlara verdiğimiz anlamlarla bizde duygulara dönüşüyor. Düşüncelerine dikkat et, çünkü bu duygularına dönüşür Duygularına dikkat et, çünkü bu davranışlarına dönüşür Davranışlarına dikkat et, çünkü alışkanlıklarına dönüşür Alışkanlıklarına dikkat et, çünkü kişiliğine dönüşür Kişiliğine dikkat et, çünkü kaderine dönüşür...

Anımsama

Yokuluğunun boşluğunu hayal ettiğim o anların tamamı birkaç saniyenin içinde zuhur etti sanki içime. Noksan birşey vardı, yarımdan bile çok az, hatta olmayan birşey... Bir boşluk; neyle dolu olması gerektiği belli olmayan, neyle dolu olduğu şu hızlı nefes alıp verişlerim anında hatırlanmayan... Belki de fazlaydı bu düşündüklerim, kapasitesinin aşmış bir uçan bolanun gerginliğini hissediyorum. Haddini aşmış olaylar bütününe çaresizce maruz bırakılmış gibi... Kaybetmenin kimde yüzeysel ve önemsenmeyen bir etkisi olmuş ki ? Uyanık.

Sıcak

Sıcak bir umut, yaz gelmeden saran benliği, Yabancısı olmadığım o tatlı hissiyat içinde... Uyanık.

Güzellik

Zahiri güzelliğin matematikte yeri 1.618 diye bir orandı her bakana,

Melahat güzelliği ise canla tabir edilir anlayana...

Uyanık.

Vuku

Asık yüzümüz derdimizden olsa gerekti,

Tahammül hasıl olsa da tek aşkın çaresi,

Çeşmeden kana kana içilse de günlerce,

Geçmiyor bu yangın, sönmüyor bu ateş belli ki...

Gelmez ya hani oldu da şaşırıp gelse, gülmem vuku bulmaz geçen günlere...

Uyanık.

Toprak

Bir avuç daha toprak serptim üzerine kapattıklarımın... Oysa o toprak; bir çiçeğe hayat olurdu, yaşam olurdu, sonunda aşk olurdu... Uyanık.

Çizgiler

Şimdi o ince çizgiden de,  o çizginin yok olmayacağını düşündüğün büyülü yolundan da uzağım. Ama ömür boyu unutmayacaklarımın yanına özenle yerleştirdiğim, ruhumu; olmadığım kadar mutlu eden, beni farklı bir hayatta yaşıyorcasına ayaklarımı yerden kesen o çizginin bana anımsattıklarını unutamıyorum. 

Ve buna vesile olan herseyi de...

Uyanık. 

Replika

Bazı yazılar derinlere yazılıyor, bazıları silinmiyor, bazılarının izleri kapanmıyor insanlar gibi...  ----- Hayat bazen bizi en sevdiklerimizle sınıyor Yaşadığımız en büyük acıları onlar çektiriyor bize farkettirmeden Ama işte yani,,, Bizi; çok üzselerde çok fazla kırsalar da yapacak birşey yok... "Kırmızı oda"

Yağmur

Sonuçta yağmurda bir nebze birikmişliğin eseri değil mi ? 

Hayat

    Ah be hayat...

    Bazı şeylere yüklediğimiz saçma anlamları hak ettikleri yere taşıyabilseydik eğer daha mı güzel olurdu ve daha rahat mı yaşardık acaba ? İnsan; zaman zaman umarım doğru şeyi yapmışımdır dediği olaylarla karşılaşıyor. Çelişki de kaldığı durumlarda kendi başına bir anlamı yokmuş gibi duran ama soru cümlelerinin başına getirip kendine sorduğu o "acaba" lara cevap arıyor istemeden.

Dürüst olmak gerekirse kimse yanlışını bir çırpıda kabullenmiyor... Her zaman kendine haklılık payı çıkaracak unsurları da hemen görmeye başlıyor ve her şeyin olması gerektiği, hatta bundan iyisi olmayacağı şeklini kendine benimsetiyor... Bu bir nevi ruhumuzu kendi kendimize terapiye sokmak gibi sanki. :)

    Huzur; bir nebze haklılıklar, sorun teşkil edecek her şeyi bir kenara itme, bir nebze yaşanan hayatın dinginliği değil midir ? En ufak tereddütlere yol açacak durumların tedirginliklerini yaşamaktansa vaz geçtiğimiz onca şeye ne demeli...? Bazen yeni bir işin riskleri, cesaret edemediğimiz farklı bir yolculuk, kimsenin bilmediği gizli bahçenin keşfedilme durumu... neleri geride bırakıyoruz huzur adına nelerden vazgeçiyoruz düşünsenize... Her şey istediğimiz gibi olmayınca hele, soğuyoruz en önemlilerimize değer versekte...

    Ben; akla gelen acabaları atlatıp, konuyu dağıtmadan devam edeyim... İnsan yapılan eylemin akabinde iyi yaptığını, hatta başkalarının da aynı durumda aynı şeyi yapacağını umarak vicdanının sesini dinlediğine ikna eder kendini... İkna ettiği bu durumdan bir ödül bir takdir görmeyi de beklemez üstelik. Yaşadığımız bu dünya, bu evren; yaptıklarımızın bizim için doğru mu, değil mi diye müzakeresini yapmaz ve bunu bize de söylemez. Attığın bir adımın, dikdiğin bir tohumun, hatta taktığın bir vidanın bile ilerde bu evren için bir katkısı olmuş mudur bilemezsin. Günü kurtarmanın belki ilerde kurtulmasa daha faydalı olmayacağını da kimse bilemez, kimse de inkar edemez. Sadece nesneler için de değil bu... Bu dokunuş, bu hissiyat çevrenle de alakalı...

    Bir cümle bir bakış, bir gülüş, bir dokunuş belki de... Önemli olan işe yarayacağını bilmesen bile bir şekilde yardım etmektir. Sen kendini iyi hissetmiyor olsan da bir başkasının hayatı daha iyi olabilir... Bir başkasının üzerinde ki etkini hiç bir zaman bilemezsin. Belki söylediğin bir cümle onun hiç bir zaman aklından çıkmayacaktır, belki bir iyilik bir şekilde teselli etmiştir, cesaret vermiştir, söylediğin bişey harekete geçirmiştir veya durdurmuştur... Hiç bir zaman bilememek de önemli değil önemli olan denemek, önemli olan vazgeçmemek... Bir çiçeğe gerektiği şartları sağlayıp suladığında yine de büyümüyorsa bırakmalı, belki büyümemeli o, belki evrenin bir planı vardır bu konuda... Olması gereken budur, o yüzden yargılamamalı...

    Bazı şeyleri akışına bırakmak daha az zarar verecektir bu evrene de bize de...

Sevgilerimle...

Uyanık.

Güç

    Savunacak bir tez, koruyacak bir liman, olabilecek bir hayal, her daim insanı güçlü kılıyor... Bu güç zorluklarla yıkılmıyor da bir söz paramparça edebiliyor... 

    

 Uyanık.

Ömür

Hayatta bazı şeylerin sadece bir kez olduğu konusunda herkes hemfikirdir nedense... Niye bu dünyanın yazılı kanunundan benim haberim olmadı diyenler yok mu sanki ? Elbette birkez olabilen o kadar çok şey var ama iddia edildiği gibi bazılarının bu liste içerisinde yer almayacağını kesinlikle söyleyebilirim. Mutlaka iyi bir aile iyi bir öğretmen iyi bir iş iyi bir dost iyi bir aşk gibi yaşamda sadece birkez yaşanabileceği söylenen listenin belli başlı örnekleri gösterilebilir... Genel haricinde genellikle insanlar; kendilerinin hayatlarına dokunan özel noktaları ele alıyorlar. Mutlaka herkesin kendine göre hayatta birkez diyebileceği o kadar çok çeşitli olayı vardır ki... Herkesin de demeyeyim ama çoğunluğunun bilmediği birşey var ki insan; hayatta birden fazla yaşayabiliyor ve ömür ; o en ufak kısa zaman diliminde yaşanan, en uzun anıların birikiminin değeriyle ölçülür. Bu durum herkes için farklıdır ve herkes için önemi değişebilir. O yüzden öyle durumlar vardır ki birden fazla yaşanır... Uyanık...

Ya şimdi