Tebessüm

Durgun su üzerinde yansıyan parçalı bulutların sessizliği...

Herşeye meydan okuyan bir tebessüm var ellili yaşlara gelmiş yüzümde. Ufak ufak dokunuyor sonbahar rüzgarları kısılmış göz kapaklarıma.

Şuan mutluyum...

Bulunduğum anın hissiyatını yaşıyorum bilmem kaçıncı bin saniyenin eşliğinde...

Dünü, dünleri ve daha bilmediğin geçmiş zamanın kadranını kaç bin kez durdurmak istediğimi anlatamam...

Hatta özlemle geriye almayı...

Ne çok milyon şey geçiyor aklımdan anlatamam...

Oysa ne çok isterdim bunu...

Belkiler, keşkeler, ahlar, vahlar ve daha niceleri...

Daha önce seyrettiğim bir kısa film geldi aklıma.

Seni affetmemin sebebi mükemmel değilsin diyordu. Ve üzerine basa basa 

Sen mükemmel değilsin... diye yeniliyordu birkaç defa.

Elbette bende öyle...

Hiç bir insan mükemmel değildir.

Yüzünde rüzgarın dolaştığı, tebessüm etse de gülmeyen adam bile.

Kusurlarımızı biz seçemeyiz. Nefes almak gibi bütünleşmiş bünyemizde.

Onlar bizim parçamız ve onlarla yaşamak zorundayız çaresizce.

Neyse ki arkadaşlarımızı seçebiliyoruz. Dostlarımızı, kalbimizi paylaştıklarımızı...

Kimi yakın kimi uzakta olsa bile.

Uyanık.