Şu hayat ne garip. Herkes gün batımına hayranlık duyar çünkü ulaşması da görmesi de kolaydır yaşanılan günde. Oysa ben; o siyahlığın, koyu laciverte sonra inanılmaz maviye dönüşünü seyretmeyi seviyorum. Belki de uykudan fedakarlık ettiğim için, belki de her yeni doğan günden mucizeler beklediğim için...
Bilemiyorum.
Şu hayat ne garip. Dört elle sarıldığımı düşündüğümde aklımın merkezinde olmazsa olmazlarımla savaşırken ansızın kemdimden bile vazgeçiyorum...
Uyanık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder