İzahat

Kelimeleri itinayla seçmeyenlerin zaferlerine tanık oluyorum çokça... Başarmalarının yegane bir sebebi olmadığı gibi bu durumun ihtivasında ki şansa sahip olduklarından bile habersiz oluşlarına alıştım artık. Beni esas etkileyen, mütemadiyen kendilerinin de farkında olduğu gibi bu konuma gelişlerinin kendilerine has bir yetenek içermediğinin bilincinde olmalarıydı. Bilinen bir gerçekti ki zafere ulaşmaları onların becerisine sahip değil de diğerlerinin mücadele etmemeleriydi. Bir nevi fırsatı değerlendirmiş, bir nevi bu düzensiz kelimelerle mücadele etmek istemeyenlerin kenara çekilmesiyle boşluğu doldurmalarıydı. Kendi küçük dünyalarının kahramanı olmuş hallerini seyretmenin bende bir etki yaratmadığını ve artık hiç ilgimi çekmediğini farkettim. Bu durumdan ne keyif alabiliyordum nede üzüntü. Acıma hissim bile yoktu kendilerine karşı. Donuk renklerle bezenmiş ne olduğunu anlayamadığım ve yapanın gayet umursamaz şekilde haraket ettiği kullanılan değersiz ve önemsiz aletlerle oluşturulmuş alelade bir resmi göz ucuyla izler gibiydim. Çevreme karşı çok adil olmadığımı düşündüm ve haddim ve hakkım olmayacak düşünceleri ve davranışları sergilediği hissettiğim bile olm uyordu artık. Pervasız hallerinin tarifi pek mümkün gözükmüyordu neticede. Bu gidişata ne yön verebilmek nede yol verebilmek elimde olmayan bir etkendi. Kaf dağında gördüğüm insanların hallerine bakarken kendimi asla görmediğim, görmemeye çalıştığım o meçhul yüksekliklerin baş döndürücü etkisini hissetmedimde değil hani. Bana ne amaan diyecek kadar bile ihtimam gösteresim gelmiyor bazen. Anlayamadığım ve anlaşılamadığım her yerden koşar adım kaçasım geliyor artık. Ne kendimi izaha yeltenmek, ne haklılığımı savunmak, ne de bişey yapmak gelmiyor içimden. Çevremdekileri kurgularıyla birlikte gerçeklikten uzak hayalleriyle yaşamaya bırakıyorum. Uyanık.