Velhasıl
Günlerce, aylarca, yıllarca ezbere bilinen, bir çok kez tekrar görebilmenin, aynı rüyaya devam edebilmenin umuduyla yanmış dudaklarına aldırmadan, gecenin bir vakti susuzluğa razı gelip gözlerini sıkı sıkı kapatıp dudakların o ince birleşme yerini görebilmenin arzusu yanında; şimdi bir adım bile kalmamışken saniyenin binde bilmem kaçında o kirpiklerin inip kalkmasını seyrederken sabredebilmek tarifsiz güç istemez mi ??? Kaçmasa, uçar adım uzaklaşmasa bu büyülü zaman diliminde kendinde nasıl kalabilir ki insan sorarım size ? Zor ama bu içine has durumun ehemmiyet verdiğin, hülasa içinden sökemediğin her şeyin sessiz çığlığını, sadece aynaya baktığında yüzünde görebilmek de hüzünlü...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder