Meğer sebep ben mişim...
Koşmama engel olmuş yürüyüşlerim ve yürümeme engel ayakta durmalarım... Durmak için ayakta kalmama engel yine ben mişim... Oturamayışım yatmalarımdan dolayı imiş ve gözümü açmama da engel uyumalarım...
Hep bir adım ilerlemeyişim, yerimde kalmaktan öteye gidememiş olduğumu görüyorum. Çok şükür şu her türlü kötülüğünü gördüğümüz bu insanların içinde yine de nefes alabiliyor ve yaşayabilme kabiliyetini kazanmışız. Dünyanın kötülüğü diyesim geldi ama dünya değil hiç bir zaman sebep olmadı... Her şeyin başında hırsını her daim yenilemiş ve kin tutan insanlar, insanlara zarar vermiş daima. Neden, niye diye anlamsız gördüğüm sebepleri düşünürüm arada. Sanırım farklı bakış açılarına sahip insanların insan olmaktan başka düşünceler içerisine girmesi diyebilirim. Herkes de aynı oran ve değerde olmayan vicdan, ahlak ve insan olmanın onuru tüm dünya dengelerini değiştiriyor. Oysa temel ihtiyaçları herkesin birbirine yakın seviyede olduğunu herkes de bilir. Farklı düşünceler içerisine giren şahsiyetlerin vicdansızlıkları, ahlaksızlıkları ve onursuzlukları dünyanın kötü olmasına sebep teşkil etmektedir. İki kardeşin bile birbirine husumet beslediği bir yapımız olsa da bunu tercih etmeyen kalbi temiz niyeti halis kişilerin çevremizde olmasını da her daim istemişizdir. Bu her zaman oldu ve her zaman da olacaktır. İyi ile kötü, temiz ile pis, beyaz ile siyah ayrımı kesintisiz yapılacaktır dünya sonuna kadar. İnsan kendi iç dünyasında kendisiyle bile çelişirken, olmadık bir yerde ve zamanda kendisiyle bile savaşırken çevresiyle neden barış içinde olsun ki. İşte burada vicdan ve ahlak seviyesi ön plana çıkıyor.
İyi insan... Kime, neye göre, hangi değerler ışığında ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder