Anlatılamıyor

Anlatılmaz birşey bu, beni benden eden ve görünen kısmın haricinde içimde kopan fırtınalar...
Karşı çıkamıyor insan bazı şeylere ...
Ümitsizlik de değil hani ama belirsizlikle kaplı her yer.
Bunaltıcı bi hal almış durumda oluyor insan...
Sanki parçalı bulutların yağmaya meyilli olup olmadığının anlaşılmaması gibi.
Kıtlık içinde kalmış gibi yağmalanıyor içim.
Bu kaosu çözmeli insan... huzur gerekli.
Sesini duyuyorum bi yerlerden ama nerde olduğunu bilmiyorum.

Nerdesin ki ?

Sesin var ama göremiyorum.
Ayak seslerini duyuyorum hatta nereye gittiğini bilmeden.
Belkiler kol geziyor şuanda acabalarla birleşip voltalıyorlar aklımın en orta yerinde.
İhtimaller o kadar çok ki çözülmemiş cinayetlerin dosyası gibi...
Mutluyum ama umudum olduğu sürece
Umutluyum çünkü ihtimallerin gerçekleşmesi var ortamda
O ayak sesleri gelecek, ellerini ellerimde hissedeceğim sanki
Sesin yanıbaşımda gibi
Görmeden sarılabilmeyi başarıyorum
Aslına dokunmadan hissetmeyi başarıyorum burda
Sesinde varlığını biliyorum
Oluşunu nefes alışını.
Gözlerini kırpışlarında ki rüzgarı biliyorum
Her kipriğini sayabiliyorum kapalı gözlerimle.
Sayfalarca yazsam anlatamam hissiyatımı
Nabzımın hızlanması, başımı heyecan sarması
Yıkılan bir binanın bir anda yeniden oluşması gibi bir mucize
Kaybetmiş bir ordunun yeniden ayağa kalması gibi bir mucize
Kırılan bir camın yeniden yerinde olması gibi bir mucize
Anlamı büyük mucizelerin katmerlenmesini yaşıyorum
Umduklarım haricinde ummadıklarımla karşı karşıyayım
Anlatamıyorum ki halimi...

Uyanık.