Eskiden

    Çok eskiden karaladığım yazılanlar içerisinden bulup çıkardığım bu taslak halinde kalmış yazıyı gördüm. Neden, niye, niçinlerini düşünmeden okuyorum satırları. 

    Kentsel dönüşüme uğramış, biraz köhne de olsa tatlı küçük hayallerinin yerini kötü görünüşlü beton yığınlarının doldurmuş hep. Neyse... Sen bu yazıyı okuduğunda beni çoktan terk etmiş olacaksın sevgili. Çünkü yüreğim her güzel mutluluk gibi bu mutluluğun da bende kalmayacağını biliyor. Daha da kötüsü, senin yüreğinin bunu taşıyamayacak kadar korkak olduğunu, kolayı seçeceğini biliyor. Hayatın korkakların yanında olmadığını bilsek de bundan vazgeçemiyoruz ki... Peki bildiğin halde neden yanımdasın diyeceksin... Çünkü yüreğim bir yandan kanarken diğer yandan senin şu küçücük zamanda kocaman doldurduğun sevgine muhtaç. Belki sende; içinde eksik olan bu boşluğu doldurmak için vardın. Eminim ki buna ulaştığında, eminim ki daha fazlasına ulaşamayınca her şey son bulacak.

Farkındayım günün sonu mutlaka geceyle örtülüyor... Ben, gerçekleri kabul edemeyecek kadar sevgiye aç ve önünü gördüğü halde dikine giden körün biriyim. Birkaç yıla birkaç ömür sığdırmaya çalışan, tesadüflerin karşılaştırdığı yabancılar olmaktan öteye gidemeyeceğiz biliyorum... Ben; sevilen ama terkedilenim... 

    Ben; artık yüreği sevgiye aç olmayan biriyim ve öyle hayatıma devam edeceğim...

Uyanık.