Kalabalık

        Olmayacak şeylerin keşfini gerçekleştiriyoruz. Belki aklımıza gelmemiş hatta gelmişse bile "- yok yok olmaz böyle " diyeceğimiz şeylerle karşılaşıyoruz hayatta. Kimini neşeyle kimini hüzünle kimini de tabiri caizse apışıp kalarak tesadüf tecrübe ediyoruz. Belki yaşın verdiği olgunlukla yada hayatta bizim için değerli ve önemli şeylerin kayıplarından dolayı sakin karşılıyoruz genelde,,, yani ben öyle yapıyorum diyeyim. Bu demek değil tabiki etkilenmiyorum ama iş göründüğü gibi değil kesinlikle. Kimseye göstermediğimiz, göstermeye çekindiğimiz göz yaşlarımız oluyor... Hayat hiç birimize tos pembe bir rüya gibi değil elbet herkesin kendi derdi kendi meşguliyetleri bulunuyor düşündükleri ve yaşadıkları içerisinde...

    Uzaktan sevmeyi, özlemeyi tecrübeyi ediyoruz her geçen gün. Yerimizde otururken gönlün akıp gittiğini hissediyoruz. Filmlerde hani olur ya kahraman binbir şey yapar ama bunu seyirciden başkası görmez, işte öyle durumlar gerçek hayatta unutulmuşluğun izlerini taşıyor. Boşvermişliğin silmişliğin ulaşılmazlığın bir diğer adı çıkıyor ortaya. Oysa görünenin aksine koca bir dünyayı sırtlanmak gibi herşeyi tek başına yaşamak. Aldığın nefesin tek kendine ait şekilde almıyorsun, gördüğün manzaraları anlatamasan da tek kişilik görmüyorsun aynı gökyüzünü paylaşmasan da beraber bakabildiğini hayal ediyorsun çoğunlukla. ( devam edecek )