Yaşamak da zorlanıyorum son zamanlarda.. Gözlerim kapanmak üzere artık.. Zira bitmiyor yaş denen.. Daha okyanuslarca akıtmam gerek belki temiz ruh olabilmek için.. Konuşmuyorum artık.. Biri sorarsa cevaplıyorum o kadar.. İçimden gelmiyor.. Kimse samimi gelmiyor.. Belki ben de samimi değilimdir.. Kestiremiyorum.. Bildiğim bir şey varsa o da canımın çok yandığı.. İnsan mutlak yalnız! Bu çok açık.. Yorgunum, galiba yastayım.. Ertelenmiş bir travmanın içindeyim son günlerde.. Sindirdiğimi sanıyordum.. Herkesleşenleri gördükçe büyüyor tekrar işte..Kimseyle de yok bir derdim.. Sonuçta ağlamayan bebeğe meme vermiyorlar.. Kırgınlığımı da sevgimi de içimde yaşayan biri olarak ben.. Kimseden bir şey beklemem doğru olmaz..
Titriyor ellerim.. Lal oldu dilim.. Varmıyor daha anlatmaya.. Gözümden akan incilerle nacizane dua istiyorum..
Bu kadar..
Uyanık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder