Kim Kaldı

Kim kaldı geriye... ?
Kendi iç dünyamın yansımasından başka kim kaldı geriye ?
Aklım, kalbime iltimatom sunuyor resmen olur olmadık zamanlarda.
Hiç olmadık yerde, hiç olmayacak bir zamanda gülümsedim kendi kedime.
Farkedilse deli hunisi takılacak bir durum olabilir açıkçası.
Güldüm ve bu; konuşmak gibi, yazmak gibi, okumak gibi hiç değildi.
Binlerce kelimeyi iki dudağımı açmadan sunmuştum bir çırpıda kendi benliğime.
Yaaaa dedim işte böyle hayret edercesine anlattım ve ardında hayret etmiş gibi anlayıp başımı salladım istemsizce...
Bir dinginlik oldu sonra,,,
Anlamanın, idrak etmenin ikna olmanın büyüsü sardı çepeçevre.
Renkler silindi, hayat anlamsız bir rüyaya dönüştü, duyduğum sesler kesildi durdu dünya yaprak bile kıpırdamadı denilen o an yada o ufak anda aklımdan geçenlerle dolu uzun zaman...
Ardına naif bir sessizlik...
Geç kalmışlıkla boşvermişlik arasında bir huzur dalgalanması.

Aklım; herşeyi birleştirmiş, anlatabilmenin mutluluğunda, kalbim ise anladığından memnun atışlarda...
Sonra...
Sonra aktı zaman ve hayat nefes aldı güneş ufukta son kez el sallarken...

Uyanık.