Esinti

Bu günler sürprizlerle dolu. Güneşin yakmaya başladığı bir sabahın ilerleyen saatlerinde sonbaharı görebiliyor insan. Kendi içinde yaşadığı karmaşık duyguların bir kopyası resmen gökyüzünde izlenebiliyor...
Ansızın çıkan bir rüzgarın kendinden öyle emin esiyor oluşuna şahit olup, önüne katıp sürüklediği bulutların telaşını yadırgamıyor insan... 
Hatta bu telaşlı hallerin yoğunluğuyla yüklenen bulutların koyu renklerinde dolaşıyor, bazende yerleri hafifce serinletecek birkaç damla yağmuru görebiliyoruz.

Yorgun düşen bulutlar rüzgarın insafıyla ilerliyorlar ve arada göz kırpan güneşin güleç yüzünü görüyorum.Yeşillerin karmaşasında kalmış her bitkinin sallanmasını seyrediyorum ufak bir çatının altında. Sıcak bir melodi dolanıyor dilime, solo konser veriyorum kendi kendime havaya inat sakince...

Bu seyre dalışlarım, bu içime haykırışlarım, hislerin bin bir türlüsünü yaşatıyor bana ve tüm bunlar; gökkuşağının renklerinden ibaret süzülüyor yavaştan...

Uyanık.