Gece

Karanlık olmadı ama görülmüyordu da her adımda ayağıma saplanan dikenler,
Kırılan heveslerin sayısı iki bilinmeyenli denklem oluyordu bugün de. Yoruldu yine gökyüzüne bakan gözlerim. Ufukta kaybolan güneş gibi bir hüzün kaplıyor içimi. Zamanla alışıyor insan ve bunu sevmeye bile başlıyor. Her gün; engel olamadığın bir gidişe çaresiz bakmak.

Bir şiiri daha kahvemle beraber tamamlayıp umutla yolluyorum bulutlara...

Gecenin karanlığına alışırken gözlerim,teskin ediyorum zapdetmeye çalıştığım hislerimi. Her günün ardına bir yaprak daha düşüyor meyve vermeyen ağacımdan. Bu şekilde zamanla çürüyeceği ve kökünden sökülüp atılacağı günü beklerken...

İyi geceler.

Uyanık.