Sanırım

Kendi limanına sığınan kaptanlar gibiyim ancak harabeye dönmüş gemimin güvertesine ayak basacak halim de yok. Sanırım diye başlayan binlerce cümlenin ortalamasını yapmaya çalışan beyaz önlüklü profesörler gibiyim. İşin içinden çıkmaya, kitabın son bölümünü yazmaya çalışıyorum.
Biraz da kendim olmaya çalışıyorum ne kadar olabiliyorsam kendimle...
Çıkmaz sokağın uzun ve aşılmaz duvarlarına bakarken sokak lambasında oluşan küçük gölgemle yeniden tanışıyorum. Ne kadar çaresiz hissediyorum kendimi...
Hayatı çözecek yolu bilsemde, gidememenin sıkıntısı var içimde. Biraz azmetmek gerekecek bu çetin yolun sonunu görmek için ve yine bir sanırım kelimesini daha kullanarak güne son veriyorum.
Sağlıcakla kalın...

Uyanık.